Ήταν Κυριακή, 13 Σεπτεμβρίου 1959. Inter και Juventus βρισκόταν αντιμέτωπες, στο Μιλάνο, στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας.
Είχαν περάσει μόλις 18 λεπτά και ο "καλοκάγαθος γίγαντας" John Charles γράφει το 1-0 για τη Juve του Depetrini [2]. Στο 33' ο Cervato κάνει το 2-0 με ένα από τα φάουλ-ειδικότητά του που άφηναν άγαλμα τους τερματοφύλακες. Πέντε λεπτά αργότερα ο Bicicli μειώνει για την Inter και το ημίχρονο λήγει 2-1. Οι ελπίδες των nerazzurri -γνωστών και ως perdazzurri [2]- κρατάνε μόλις 20' και είναι ο πρώτος bianconero που κατέκτησε τη "Χρυσή Μπάλλα" (το 1961), ο θρυλικός Omar Sivori, αυτός που τις γκρεμίζει πριν καν γεννηθούν: 3-1 στο 66'. Ο θρίαμβος θα ολοκληρωθεί στο 81': 4-1 με πέναλτυ του Cervato, του 30χρονου διεθνούς αμυντικού που είχε έρθει από τη Fiorentina και είχε κάνει το ντεμπούτο του μόλις μια βδομάδα νωρίτερα, στο 3-1 των ημιτελικών επί της Genoa όπου και πάλι είχε σκοράρει με την άλλη ειδικότητά του, τα πέναλτυ. Η Juve κατακτούσε το 3ο από τα εννιά της Κύπελλα. Ε, να μην το γιορτάσουμε;
Sergio Cervato, ο σκόρερ του τελικού
Να μη θυμηθούμε και τον σκόρερ του τελικού, τον Sergio Cervato, έναν viola που μας έδωσε χαρά; Ο Cervato, που ως διεθνής υπήρξε και αρχηγός της Squadra Azzurra σε παιχνίδια, θεωρείται ένας από τους πληρέστερους Ιταλούς αμυντικούς με έφεση στο γκολ -έβαλε 45 και έρχεται δεύτερος μόνο πίσω από τον Facchetti (59). Ξεκίνησε ως μπακ και εξελίχθηκε σε κεντρικό αμυντικό σε μια άμυνα με τρεις. Γιατί viola;
Κατ' αρχήν, επειδή ο άνθρωπος έπαιξε για 11 ολόκληρα χρόνια στη Fiorentina, 1948-1959, κατακτώντας μάλιστα το πρωτάθλημα του 1955/56, το πρώτο και ένα από τα δυο scudetti στην ιστορία των viola. Την επόμενη χρονιά, έπαιξε πάντα με τους viola, στο Κύπελλο Πρωταθλητριών φτάνοντας μέχρι τον τελικό όπου η Fiorentina έχασε από τη Real Madrid του Alfredo Di Stefano με 2-0. Ήταν ο πρώτος σημαντικός τελικός μιας ιταλικής ομάδας -άλλωστε, ήταν μόλις ο δεύτερος τελικός της διοργάνωσης... Εκεί, η Fiorentina, που έπαιζε στο Bernabeu (τότε ο τελικός παιζόταν στο γήπεδο της κατόχου του τίτλου) άντεξε για 68' -είχε χάσει, μάλιστα, και φοβερή ευκαιρία να ανοίξει το σκορ στο πρώτο ημίχρονο. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε με ένα πέναλτυ που, όπως δείχνουν τα επίκαιρα της εποχής και καταγράφει και το επίσημο site της Uefa ήταν μάλλον αμφίβολο. Αλλά στην εξέδρα ήταν ο δικτάτορας Franco αυτοπροσώπως, οπότε...
Υπάρχει, όμως, και ένα δεύτερος λόγος. Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, μετά την τριετία στη Juventus πήγε στην Spal όπου έπαιξε άλλα τέσσερα χρόνια και σταμάτησε λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού, έγινε προπονητής (είναι αυτός που ανέδειξε τον Fabio Capello στην Spal) και κατέληξε στην ομάδα νέων της Fiorentina για να γίνει στη συνέχεια παρατηρητής για την ομάδα της Φλωρεντίας στην οποία πήγε μερικούς από τους καλύτερους παίχτες της...
Και ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας: αυτός που υπήρξε ένας από τους καλύτερους εκτελεστές πέναλτυ, ως νέος έκανε λάθος ένα πέναλτυ (το έστειλε μέτρα μακριά από το τέρμα) εναντίον της ...Juventus. Πώς να μην τον θυμάσαι;
[1] O Teobaldo Depetrini κάθισε στον πάγκο της Juventus στο τέλος της χρονιάς 1956/57 (αντικαθιστώντας τον Brocic και οδηγώντας τη Juve στην 9η θέση) και το 1958/59 (3η θέση στο campionato), συνολικά σε 36 παιχνίδια από τα οποία κέρδισε τα 20, έχασε 7 ενώ ισόπαλα ήρθαν τα 9. Η σχέση του Depetrini με τη Juve ήταν πολύ πιο παλιά, απ' όταν ήταν πάιχτης της ομάδας. Αφού αγοράστηκε μετά από τρεις καλές χρονιές με την μεγάλη, τότε, Pro Vercelli, αγωνίστηκε επί 15ετία στη Juventus (συμπεριλαμβανομένων και των ετών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου), από το 1933 ως το 1949 και συγκέντρωσε 388 συμμετοχές ως μέσος (και άλλες 12 στην Εθνική). Ως παίχτης κέρδισε 2 πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα. Έκλεισε την καριέρα του ως παίχτης της... Torino!
[2] "Nerazzurri" σημαίνει "κυανόμαυροι"(μαυρο-γαλάζιοι, σύμφωνα με τη σειρά των δυο συνθετικών της λέξης). "Perdazzurri" είναι μια παραλλαγή που σημαίνει "χαμενόμαυροι" (perdo: χάνω).
Πηγές: Il pallone racconta, JuveWorld.Net, Uefa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου